Marilynne Robinson © Frank Ruiter

Hoe ben je met fotografie in aanraking gekomen en hoe ben je overgestapt van landschapsfotografie naar portretfotografie?

”Mijn reis in de wereld van fotografie begon op een onverwachte manier. Toen ik negentien was, bevond ik me in een periode van mijn leven waarin ik niet precies wist welke richting ik op wilde. Ik bracht veel tijd door met vrienden, maar het voelde alsof we weinig zinvols deden. Op negentienjarige leeftijd kreeg ik een camera in handen tijdens een etentje in Maastricht. Een vriendin van mijn zus merkte mijn creativiteit op en stelde voor om iets met beeld te gaan doen, wat me inspireerde om dieper in fotografie te duiken. Ik volgde een opleiding aan de Fotovakschool, maar verliet deze vanwege te veel nadruk op technische aspecten en gebrek aan creatieve vrijheid. Dit leidde tot het ontwikkelen van mijn eigen stijl, gericht op onconventionele portretten en landschappen met een voorkeur voor groothoeklenzen en nachtfotografie. De verschuiving naar portretfotografie gebeurde geleidelijk terwijl ik steeds meer behoefte had aan creativiteit. Het was een proces van zelfontdekking en evolutie, wat me heeft gebracht waar ik nu als fotograaf sta.”

Hoe heb je je fotografische vaardigheden verder ontwikkelt?

”Na mijn besluit om de wereld van fotografie te verkennen, begon ik met veel oefenen en zelfstudie. Een belangrijke inspiratie bron voor mij was de bekende fotograaf Anton Corbijn, vooral vanwege zijn contrastrijke zwart-witwerk. Zijn grafische benadering en het duidelijke lijnenspel in zijn foto’s spraken me erg aan. Ook bewonderde ik zijn eenvoudige manier van werken, zoals het dragen van een Hasselblad in een rugzak en het maken van foto’s met minimale apparatuur. Mijn oefeningen hebben me geholpen om te leren kadreren en mijn eigen stijl te ontwikkelen. Langzaam maar zeker begon ik me steeds meer te richten op het vastleggen van ongebruikelijke landschappen. Met een koffer vol foto’s ben ik uiteindelijk naar een trendy tijdschrift gegaan genaamd “Strictly,” dat zich richtte op DJ- en modetrends. Als een jonge fotograaf met weinig ervaring, wilde ik graag deelnemen aan de hippe fotografiewereld. En tot mijn verbazing kreeg ik kansen om voor hen te fotograferen. Mijn eerste opdracht was het maken van een foto van modeontwerper Walter Van Beirendonck in Antwerpen. Ik herinner me dat ik van Groningen naar Amsterdam reed, een journaliste ophaalde en samen naar Antwerpen reisde om de modekoning te fotograferen. De opdracht verliep succesvol, en ik reed haar terug naar Amsterdam voordat ik weer naar Groningen ging. Het was een spannend begin van mijn professionele carrière als fotograaf. Na deze ervaring begon mijn telefoon vaker te rinkelen, wat me aanspoorde om naar de stad te verhuizen. Ik verruilde het rustige platteland, met slechts driehonderd inwoners, voor het bruisende stadsleven. In de stad werkte ik jarenlang als castingfotograaf voor verschillende castingbureaus, waar ik verantwoordelijk was voor het vastleggen van modellen voor hun portfolio’s. Daarnaast had ik ook een bijbaan in een trendy kledingwinkel, wat me hielp mijn fotografiecarrière te financieren”

Erwin Olaf © Frank Ruiter

Dat waren natuurlijk allemaal portretten die je moest schieten als casting fotograaf

”Ja, ik ben bedreven geraakt in portretfotografie, maar na verloop van tijd begon ik me een beetje als een robot te voelen. Dag in, dag uit moest ik dertig mensen fotograferen, met elk hun eigen enthousiasme en energie. Het was fysiek en mentaal uitputtend. Desondanks heb ik veel geleerd uit deze ervaring. Het was voor mij een eye-opener om te beseffen dat het aan mij lag om te zorgen voor een prettige en soepel verlopende ervaring voor zowel het model als mezelf. Nu heb ik al drie keer een masterclass gegeven, en tijdens die sessies zie ik vaak dat mensen moeite hebben om de technische en sociale aspecten naadloos te integreren in hun fotografie. Dit samenspel is van cruciaal belang. Het valt me op dat er soms lange stiltes vallen en dat mensen in hun camera turen zonder met het model te communiceren. Maar juist die sociale interactie is het allerbelangrijkst in portretfotografie. Uiteraard moeten technische vaardigheden solide zijn, maar het draait om het op natuurlijke wijze kunnen combineren van beide elementen. Dit vergt oefening en ervaring, maar het is absoluut de sleutel tot succes in dit vakgebied.”

Je bent ook begonnen met werken voor kranten, toch? Heb je ooit overwogen om met een agentschap samen te werken?

”Nee, eigenlijk niet. Er was een keer iemand die dat al elders deed en toen voor ons aan de slag zou gaan, maar dat project ging niet helemaal van de grond. Tot op heden heb ik eigenlijk nooit het gevoel gehad dat ik een agentschap nodig had. Maar om even bij het begin te beginnen: Ik werkte als castingportretfotograaf en had daarnaast een bijbaantje in een trendy winkel in Amsterdam. In die winkel kwamen interessante mensen over de vloer, waaronder Chris Buren, die toen adjunct was bij de Volkskrant, en zijn vriend Dany. Ze hadden een hond genaamd Tutti en kwamen vaak op zondag langs, niet alleen om schoenen te kopen, maar ook om gewoon te kletsen. Mijn vriendin en ik gingen uit elkaar na drie jaar, en ik besloot mijn baan in de winkel op te zeggen om mijn droom na te jagen: fotograaf worden. Chris bood me de kans om mijn portfolio te laten zien aan de VARA-gids, waar hij toen adjunct was. Dit opende deuren, en ik heb jarenlang bekende Nederlanders gefotografeerd voor de VARA-gids. Toen Chris naar de Volkskrant ging, veranderde mijn contact met de VARA-gids enigszins. Maar na een halfjaar kreeg ik de kans om een rubriek te starten bij de Volkskrant, die inmiddels al elf of twaalf jaar loopt. Dit was een geweldige kans, aangezien de Volkskrant een groot bereik heeft met veel bekende gezichten.”

L. Gabrielle La Rose R. Bizzey  © Frank Ruiter

Bekende Nederlanders helpen natuurlijk wel, nietwaar?

”Zeker, dat denk ik ook. Het spreekt vaak tot de verbeelding. Ik vertelde gisteren nog aan mijn huidige partner dat ik me in een geweldige positie bevindt. Redacties en fotoredacteuren blijven me mailen en bellen met de vraag of ik weer een fantastisch persoon op de foto wil zetten. Ik bedoel, eergisteren heb ik Connie Palmen gefotografeerd voor haar nieuwe boek, een zeer indrukwekkende vrouw die ik bijna intimiderend vond. Maar dat bleek helemaal niet nodig, want de fotoshoot verliep erg leuk, en ze staat prachtig op de foto. En onlangs fotografeerde ik Alex Verburg, een schrijver die met zijn partner in een boerderij woont die aanvoelt alsof je terug in de zeventiende eeuw stapt. Ik had net een ontmoeting met Gershwin Bonevacia, de voormalige stadsdichter van Amsterdam, opgegroeid in de Bijlmer. Hij is een geweldige en geïnteresseerde kerel, en hij was erg tevreden met zijn portret. Ik ontmoet dus veel inspirerende mensen, en als ik hun portretten op mijn Instagram deel, trekt dat weer nieuwe opdrachten aan. Ik werk ook veel voor uitgeverijen, waar ik auteurs en boeken fotografeer. Dat is ook heel leuk, want het gaat vaak om interessante mensen. ”

Lees het gehele interview met Frank Ruiter in Kiekie no. 39 The Portrait Issue.

frankruiter.nl