Interview Marloes Heineke

Marloes Heineke (1977) is freelance fotoredacteur bij Het Parool en NRC en fotografeert sinds 2011 (Autodidact). Zij werkt aan langlopende series over dochter Leila (2004) en haar vader die buitendijks in de Betuwse uiterwaarden woont.
Heineke maakt op verzoek portretten in opdracht, afgelopen 2 jaar zijn een aantal foto’s aan particulieren verkocht. Zij exposeerde in 2019 haar werk in de groepstentoonstelling Here is a Happy place in Amsterdam en maakte een fotoboekje genaamd Made in NZ.
Haar werk is gepubliceerd in de Kanarie, van PvdD en onlangs in het PF Magazine.

Wanneer ben je met fotograferen begonnen? En dan specifiek jouw dochter Leila?

”Ik ben zelf begonnen met fotograferen toen ik bij een prijsvraag van het Volkskrant Magazine een digitale Nikon won. Dat was in 2011. Leila was een dag ziek thuis en eigenlijk uit verveling ben ik toen onszelf met de zelfontspanner gaan fotografen. Het fototoestel stond heel gammel op elkaar gestapelde stoelen te balanceren.
Ik was meer met de camera bezig dan met wat er op de foto zou staan, dat zie ik aan hoe we eruit zien, we hebben wel lippenstift op en dezelfde jurken aan maar ik heb bijvoorbeeld nog lunch resten rond mijn mond, een beetje smoezelig. Eigenlijk heb ik dat de jaren daarna structureel volgehouden, de situatie an sich fotografen, maar wel met Leila echt als onderwerp.
We hebben dat zelfportret na 7 jaar, toen ze 14 was nog een keer gemaakt en ik ben van plan dat ook op Leila’s 21ste te doen, als ze officieel ‘volwassen’ is.”

Welke foto uit het project is jou het meest dierbaar en waarom?

”Ik denk eigenlijk wel dat die foto mij het meest dierbaar is omdat die zo duidelijk het startpunt van de serie bleek. Hij werd ook meteen genomineerd bij een portretwedstrijd en hing in een museum, dat stimuleerde mij enorm om door te gaan.”

Ze is niet bang om een realistisch beeld van zichzelf te laten zien

Wat voor invloed heeft het project gehad op de band met Leila?

”Ik heb nooit met Leila afgesproken dat ik haar fotografeer, het gaat gewoon zo. Ik loop achter haar aan met mijn camera. Toen ze rond de 13 was wilde ze ineens een tijdje niet meer, dat vond ik erg moeilijk en moet zeggen dat ik haar wel een beetje onder druk zette door dingen te zeggen als nu kan ik mijn creativiteit niet meer kwijt door jou. Daar heb ik wel spijt van, maar tegelijkertijd voelde het echt zo, wat moest ik dan fotograferen? Die drang is heel groot.
Mijn band met Leila is goed, zij vertrouwt mij, is totaal zichzelf en heel tevreden met hoe ze eruit ziet. Ze is niet bang om een realistisch beeld van zichzelf te laten zien, ze geeft mij de kans onze moeder-dochter relatie in foto’s te laten zien. Ik op mijn beurt laat haar in haar waarde, ik kijk met bewondering naar hoe ze zich kleedt, opmaakt, haar haar kort knipt. Ik hoop dat ze dat zelf ook terug ziet in mijn foto’s. Die tegelijkertijd door de jaren heen laten zien dat mijn invloed als moeder afneemt, dat ze haar eigen identiteit aan het creëren is.
Er zijn foto’s waarvan ze niet wil dat ik ze laat zien, ik hoop dat als ze ouder is ze ook van die foto’s de waarde gaat inzien, dat het foto’s zijn die het ontwikkelingsproces van meisje naar jonge vrouw zo mooi hebben vastgelegd.”

Ga je door met haar fotograferen of stopt het nu ze 18 jaar is geworden?

”Ik ga zeker door met fotograferen, er zijn veel eerste keren in haar leven die ik wil vastleggen; slagen voor een examen bijvoorbeeld, of rijlessen nemen, verhuizen naar Berlijn voor een tussenjaar, maar de intensiteit stopt natuurlijk wel door de fysieke afstand tussen haar en mij. Dat zal flink loslaten worden voor mij.
En wat moet ik dan nu gaan fotograferen? Denk dat fotograferen plaats zal moeten maken voor het editen van de duizenden foto’s om een selectie te maken voor mijn boek.

Lees ook

25.03

Over beeldvorming en identiteit, een interview met fotograaf en onderzoeker Cigdem Yuksel

24.03

VAN STADSGEZICHTEN TOT KONINKLIJKE PORTRETTEN

16.03

Art prints van kunstfotograaf Mous Lamrabat X Marie-Stella-Maris