Interview Willeke Duijvekam
Als documentair fotograaf is Willeke Duijvekam altijd op zoek naar bijzondere verhalen. De foto die wij als kijker te zien krijgen is maar een klein onderdeel van het soms jarenlange proces wat eraan vooraf gaat. Ze is met name geïnteresseerd in de mens wiens leven een hele andere wending heeft genomen dan de gemiddelde persoon. Door haar onderwerp langere tijd te volgen komt ze in een intieme setting terecht en dat zie je terug in haar fotografie. Naast diverse andere prijzen won ze in 2011 de World Press Award voor haar serie ‘Mandy en Eva’, over twee tienermeisjes met een genderidentiteitsstoornis die ze over een periode van 6 jaar volgde.
Waarom heb jij gekozen voor documentaire fotografie en waar komt jouw interesse vandaan voor mensen met een bijzonder levenspad?
Als sociaal betrokken fotograaf is documentaire fotografie een vorm die me past. Ik probeer maatschappelijke onderwerpen invoelbaar te maken voor anderen.
Mijn persoonlijke drijfveer om verhalen te maken is mijn nieuwsgierigheid. Ik gebruik mijn camera om dichterbij mensen te komen, te leren van anderen. Ik houd van de verscheidenheid in mensen en ben nieuwsgierig naar waarom en hoe mensen doen wat ze doen. Beroepsmatig wil ik het blikveld van de kijker verruimen en hoop zo oordelen te verzachten.
Schiet je meestal digitaal of analoog en kan je uitleggen waarom?
Ik fotografeer zowel analoog als digitaal. Hoewel de laatste tijd meer digitaal dan analoog. Ik houd nog steeds van de analoge manier van werken. Je bent je ervan bewust dat je minder foto’s kunt maken, dat dwingt een bepaalde concentratie af. Bovendien word je niet afgeleid door het scherm achter op je camera om tussentijds je beeld te checken. Het feit dat er enige tijd zit tussen het moment bekijken en het moment van fotograferen ervaar ik als gunstig. Zo heb je alvast wat afstand kunnen nemen van het gemaakte beeld. En last but not least vind ik analoge afdrukken ook gewoon erg mooi.
Ondanks dat kies ik de laatste tijd steeds vaker voor mijn digitale camera. Ik merk dat analoog fotograferen mij ook kan afremmen. In het selectieproces bijvoorbeeld. Het maken van een goede scan kost tijd en geld. Hierdoor word ik gedwongen om heel selectief te werken. En soms heb ik juist de behoefte om ruimer te fotograferen en te selecteren om het onderwerp helder voor mijzelf in beeld te krijgen.
Bij de eerste ontmoetingen zie je vaak
alleen de buitenkant.
Wat betekende het voor jou om de World Press Award te winnen?
Het winnen van een prijs bij World Press Photo Award was een geweldige ervaring. Fotograaf zijn is toch een solitair beroep. Je vraagt je dikwijls af of je wel op de goede weg bent. Dan is het winnen van zo’n prestigieuze prijs erkenning voor de manier waarop ik verhalen probeer te vertellen. Bovendien voelde de hele entourage rondom het winnen van deze award als een enorm warm bad. Ik kan het iedereen aanraden!
Sommige van jouw projecten lopen wel jaren door, hebben lange termijn projecten ook jouw voorkeur?
Het heeft niet zozeer mijn voorkeur als wel dat sommige onderwerpen meer tijd nodig hebben. Ik ben op zoek naar (het verhaal van) de mens achter het onderwerp. Om die te leren kennen heb je tijd nodig. Bij de eerste ontmoetingen zie je vaak alleen de buitenkant. Mensen zetten hun beste beentje voor, in een groep zijn het de mensen die het hardst roepen die je voor je camera krijgt en zelf kijk je ook eerst naar de buitenkant. Dat geeft een vertekend of eenzijdig beeld. Ik heb tijd nodig om mijn onderwerp te kunnen bestuderen om er vat op te krijgen en de kijker mijn inzichten meegeven.
Heb je nog tips voor aankomend talent?
Kies een onderwerp wat dicht bij je interesses ligt. Zoek uit waar je nieuwsgierig naar bent en wat je daarvan zou willen weten en waarom.
En mijn motto is: gewoon doen. Neem die drempel. Welke dat ook moge zijn.
Meer werk zien van Willeke Duijvekam? Klik hier voor haar website.
